روزی بی دردسر

امروز خدا را شکر کارم خوب پیش رفت. اول صبح زنگ زدم مدیر مدرسه هست یا نه که بود. تنبلی نکردم و رفتم تا نرفته امضا را بگیرم امضایش را که گرفتم برگشتم اداره آموزش و پروش همان آقای مسئول امتحانات مهر زد و من را حواله اتاق معاون کرد معاون نبود اما به قول یکی از کارمندان آموزش و پرورش اینجا تا دلت بخواهد معاون دارد و چون باید از طرف امضا شود مشکلی نیست کدام امضا کند من را فرستادند طبقه بالا معاون یه حاج آقایی بود با ریش تیز راحت پای ریزنمرات و گواهی نامه ام امضا کرد بعد هم بایگانی. دوباره به دایره امتحانات برگشتم گواهینامه ام دیگر مشکلی نداشت.

به دبیرستانم هم رفتم. گفتم: "ریز نمراتم را می خواهم." گفت: "نامه داری؟" من را می بینی گفتم: "بابا اینقدرها سخت نیست." من را حواله دیگری کرد. او هم ته همان دفتر نشسته بود حرفهایم را شنیده بود اما دوباره همان توضیح را از من خواست بعد توضیحاتم من را به میز بغلی حواله داد که او هم از من همان توضیحات را خواست نمی دانم گوششان مشکل داشت یا دون شان می دانستند که از آدم باز خواست نکنند. ریزنمرات را گرفتم بردم دوباره اداره مهر و امضا کردم. خوشبختانه زیاد دردسر نکشیدم.

پی نوشت: جالبی آموزش و پرورش کارمندان ملا لغتیش هستند. به عنوان مثال پریروز از نگهبانی پرسیدم که بخش کامپیوتر کجاست؟ با تاکید رو کلمه رایانه گفت: بخش رایانه ساختمان دو طبقه دوم روبروی پله ها. من گفت بخش کامپیوتر طبقه دوم دیگه. گفت: نه بخش رایانه.

این اولین مورد بود مورد بعد یه آقای خائفی نامی آمده بود برایش گواهی فنی حرفه ای صادر می شد چون شناسنامه همراهش نبود کارمندی که می خواست برایش گواهی را صادر کند گفت که مشخصات شما رو از روی کارت ملی می نویسم ولی بعضی موارد که نیست اشتباه بودنش پای شما. این قای خائفی نام گفت نه درسته ولی حق با شماست همیشه فامیلی ما را اشتباه می کنند و می نویسند خایفی و باعث دردسرمون میشه.  آقا اون طرف یه مراجعه کننده دیگر که مدیر بود پرید وسط حرف و گفت الان دیگه همزه حذف شده و خایفی درسته نه خائفی. مگه به معنی ترسیدن نیست. حالا ما رو می بینی این آقا باید بره فامیلیش رو عوض کنه چون در آیین نگارش همزه حذف شده.

آخرین مورد هم نوبت خودم بود مسئول امتحانات که گواهی نامه صادر می کرد گفت این پُرشکوه مکانیه؟ گفتم آره. گفت کجاست؟ گفتم اطراف لنگرود. سری تکان داد. من هم برای تکمیل گفته هام گفتم پُرشکوه نیست پَرشکوهه. آقا دوزاریش مثل اینکه افتاده بود گفت آره رفتم. همون آقای مراجعه کننده قبلی گفت باید می نوشتن پر شکوه. یعنی یه فاصله بین پر و شکوه باید می گذاشتند تا درست خوانده شود. من می بینید دو شاخ که  قبلا سرم سبز شده بود دوتا هم الان سبز شد شدم چهارشاخه.