رباعیات مولانا

امروز رباعیات مولانا را می خواندم. به جا دیدم که چند رباعی  از او را بیآوردم:

مرغان ز قفس، قفس ز مرغان خالی
تو مرغ کجایی که چنین خوشحالی
از ناله تو بوی بقا می آید
مینال براین پرده، که خوش مینالی
__________________________


غم را دیدم گرفته جام دردی
گفتم که غما خیر بود، رخ زردی
گفتا چکنم که شادئی آوردی
بازارمرا خراب و کاسد کردی
__________________________

ای بر سر ره نشسته ره میطلبی
در خرمن مه فتاده مه میطلبی
در چاه زنخدان چنین یوسف حسن
خود دلو توئی، یوسف و چه میطلبی
__________________________


در مدرسه عشق اگر قال بود
کی فرق میان قال با حال بود
در عشق نداد هیچ مفتی فتوی
در عشق زبان مفتیان لال بود
__________________________


تا با تو زهستیّ تو هستی باقیست
ایمن منشین که بت پرستی باقیست
گیرم بت پندار شکستی آخر
آن بت که ز پندار برستی باقیست
__________________________


دو کون خیال خانه ای بیش نبود
وآمد شد ما بهانه ای بیش نبود
عمریست که قصّه ای ز جان میشنوی
قصّه چکنم، فسانه ای بیش نبود
__________________________

دستارم و جبّه و سرم هر سه بهم
قیمت کردند، یکدرم چیزی کم
نشنیدستی تو نام من در عالم
من هیچکسم، هیچکسم، هیچکسم
__________________________


برظلمت شب خیمه مهتاب زدی
میخفت خرد، بر رخ او آب زدی
دادی همه را به وعده خواب خرگوش
و زتیغ فراق گردن خواب زدی
__________________________


گر عاقل عالمی به عشق ابله شو
در ماه فلک بودی، چو خاک ره شو
با نیک و بد و پیر و جوان همره شو
فرزین و پیاده باش آنگه شه شو
__________________________