نظری برای پست مرضیه از مناجات نامه خواجه عبدا... گذاشتم. زیبا دیدم این پست را به خواجه عبدا... و مناجاتهایش بپردازم:
الهی
چون توانستم ندانستم و چون که دانستم نتوانستم.
الهی
مگوی که چه آورده اید که درویشانیم و مپرس که چه کرده اید که رسوایانیم.
الهی
ما را گندم مده نان ده، و رز مده انگور ده.
الهی
همه می ترسند که فردا چه خواهد شد و عبدا... می ترسد که دی چه رفت.
الهی
آنچه در دست منست ندانم تا روزی کیست و آنچه روزی منست ندانم تا دست کیست.
الهی
اگر مرا بجرم بگیری من تو را بکرم تو گیرم و کرم تو از جرم من بیش است.
الهی
اگر کاسنی تلخ است از بوستان است و اگر عبدا... مجرمست از دوستانست.
پی نوشت: اولین مناجات را در صفحه تقدیر و تشکر پایان نامه ام نوشته ام و هرگز آن را زخاطر نخواهم برد.
من همیشه ساقی نامه رضی الدین آرتیمانی را مرادف مناجات نامه خواجه می دانم به همین دلیل جا داشت که به عنوان نظربیارم:
پاسخحذفالهی به مستان میخانه ات
به عقل آفرینان دیوانه ات
به مستان افتاده در پای خم
به رندان پیمانه پیمای خم
که خاکم گل از آب انگور کن
هوسهای من آتش طور کن
الهی به آنان که در تو گمند
نهان از دل و دیده مردمند
به یمخانه وحدتم راه ده
دل زنده و جان آگاه ده
مئی ده که چون ریزمش در سبو
برآرد سبو از دل آواز هو
مئی معنی افروز و صورت گداز
همه گشته معجون ناز ونیاز
پریشان دماغیم ساقی کجاست
شرابی زشب مانده باقی کجاست
مئی کو مرا وا رهاند زمن
زآئین کیفیت ما ومن
دماغم زمیخانه بوئی شنید
حذرکن که دیوانه هوئی شنید
مغنی نوای طرب ساز کن
دلم تنگ شد مطرب آواز کن
به میخانه آی و صفا را ببین
ببین خویش را و خدا را ببین
به رندان سرمست آزاده دل
که هرگز نرفتند جز راه دل
تو در حلقه می پرستان در آی
که چیزی نبینی به غیر از خدای
بزن هر چه هواهیم پا به سر
سر مست از پا ندارد خبر
الهی به جان خراباتیان
کز این محنت هستیم وارهان