فکر کنم همه خبر نجات معدنچیهای شیلیایی را شنیده باشید شنیدن این خبر دو نکته را به ذهنم رساند اول اینکه چگونه در این مدت زنده مانده اند. جواب این سئوال و جواب اینکه چگونه ارتباط برقرار می کردند و آیا دچار مشکلاتی شده اند را در سایت آفتاب نیوز یافتم.
اما نکته دوم که به ذهنم رسید اگر چنین اتفاقی در ایران می افتاد چه پیش می آمد جالب توجه شیلی هم کشور پیشرفته ای مثل ما نیست منظورم این است که سطح دو کشور تفاوت شایانی ندارد. واقعا اگر چنین اتفاقی در ایران می افتاد ایا معدنچیها زنده به سطح زمین بر می گشتند.
مثالی می زنم یادتان هست ساختمانی هفت طبقه در سعادت آباد فرو ریخت تلاش برای نجات حادثه دیدگان به وسیله بلدوزر انجام گرفت و بسیاری از شاهدان عینی می گفتند که اجساد را با بلدوز به صورت له شده از آوار بیرون کشیده اند. پرسشی که پیش می آید شاید یکی از افراد در این حادثه زنده بود اینگونه خاک برداری غیر اصولی آیا امید زنده ماندن او را تقویت خواهد کرد؟
بهای زیستن در اینجا گرانست با این همه خوشحالم در نقطه ای از این زمین به زنده ماندن انسانها آنقدر ارج می دهند که هفتاد روز سعی کردند تا ادمهای مدفون شده را نجات دهند.
فکرشو می کردم که نجات پیدا کنند
پاسخحذفولی مرگاین طوری هم خیلی سخته
خودشون هم می دونستند که نجات پیدا می کنند چون روحیه شون عالی بود
سلام
پاسخحذفغذا رو تا اونجا که من می دونم از طریق یه لوله می فرستادن پائین.
برای نجاتشونم تمام دنیا کمکشون کردن.حتی از ناسا آدم فرستادن.
ولی موندم چطور توی چند هفته تونستن 600-700 متر صخرخ رو بشکافن تا به اونا برسن.
اگه همین آدمها را از ناسا می فرستادن کمک ایرانیها می گفتند متخصصان ما بهتر پسشون می فرستادیم.
پاسخحذفچقدر خوب که زنده موندن..خوشحالم
پاسخحذفآی همش آرزو میکردم منم جزو اون دسته ای باشم که وقتی غذا میخورم یاد چیزایی نیفتم که چندش باشه و جالبش اینجاست که یکی دو بار که اعتراض کردم جواب تند گرفتم همینه الان هر جایی باشم و با هر کسی باشم اول چند دقیقه خوب همه جای غذا رو میگردم بعد همش چشمم به قاشقه و تقریبا هیچی از طعم غذا نمیفهمم.
پاسخحذفمن تمام این مدت هر روز از بی بی سی و چند تا سایت و شبکه آخرین کارهایی رو که واسه معدن چیا انجام میدادن با همه خصوصیات ریز و درشتش دنبال میکردم و واقعا غبطه خوردم.شیلی چند مدت ÷یش یه زلزله نه ریشتری رو هم تقریبا بدون تلفات گذروند و خیلی سازه ها و مهندسی قوی داره.
شیلی با ایران خیلی فرق میکنه چون اونجا رییس جمهورش میاد یه هفته بست میشینه واسه نجات شمع روشن میکنه و عاجزانه از تمام دنیا خواهش میکنه کمک کنند و برای هر نفر معدنچی چند نفر پزشک و روانپزشک و مسئول تغذیه و مربی ورزش و بزرگترین دانشمندای دنیا رو بسیج میکنه ولی تو این آشغالدونی راست راست راه میری که امکان کشته شدنت هر لحظه هست.این رو نگم آروم نمیشم.خاک تو سر هر کی آدم!!! وحشی تو دنیا هست مخصوصا تو ایران بشه :-)) تقریبا هر وقت اخبار رو پی گیری میکردم یا فیلم ها رو میدیدم گریه م میگرفت.حسرت اینکه آدمها مثل آدم زندگی کنند واسه همیشه تو دل ما ایرانیها خواهد موند.ضمنا من رفتم دیدم که جایی که آب خونه ها رو تصفیه میکنن و واحد های آب معدنی و کارخونه های آرد و مواد غذایی و باغ ها و سموم کشاورزی و تاثیرات پارازیت و امثال اینها اونقدر کثیف و کرمو و جانورای ریز و درشتی بین این مواد غذایی و اولیه و آب میمیرن و به خورد ما میرن که موی توی غذا بهداشتی تر از همون برنجی هست که توش مو پیدا شده.
اولاً قبلا به اینکه چی می خورم اینقدر دقیق می شدم که هیچ جا چای به من نمی چسبید اما بعد از یه مدت گفتم اگه به این چیزها فکر کنم اولین چیزی که نباید بخورم نونه.
پاسخحذفدوماً من هم به فرق دیدگاه حاکم در دو جامعه اشاره دارم فرق این دیدگاه ربطی به مقدار ثروث جامعه یا سرانه اش نداره.
سوماً من هم می دونم که در کارخانه های مواد غذایی بهداشت انچنان که باید رعایت نمیشه پس بی خیال بودن در موردش بهتره چون تا این مدت استفاده کردیم و نمردیم انشاا... بعدا هم با این چیزها نمی میریم.